Film zapiera dech prostotą. Jest o prozaicznej codzienności, przyjemnej i przewidywalnej,
aczkolwiek nigdy nie nużącej. Główna para aktorska gra z tak urokliwą niewymuszonością, iż
brwi same unoszą się w zachwycie. Wolna akcja daje widzowi szansę na dostrzeżenie
marmurowej cery Streep, surowych czy dostojnych rysów, które jednak maluje jakaś głębsza
mądrość. Przyglądanie się dawno już cenionym aktorom w kwiecie ich życia, a także w obrazie
nie starającym się zachłannie o tytuł wielkiego przeboju, daje niepisane zadowolenie. Chociaż
osobistym dla mnie podłożem do refleksji był moment uświadomienia, że - z początku
uderzający widza - stary rocznik kamery wciąż jest gdzieś obecny w polskim przemyśle filmowym.
Dzisiaj udaje się nam coraz to obrócić ów mankament w zaletę kina oldschoolowego o
wyraźniejszym odczuciu emocjonalnym. Nie ma u nas tak nagłego przeskoku innowacyjnych
metod tworzenia filmu, stąd lekkie połechtanie - gdy ogląda się dawny amerykański film, trochę
jak podróż w przeszłość, którą dobrze się zna ze swojej pozycji. Uwielbiam tę podróż, te znane
twarze i subtelną wersję podania nam miłości, na której nieustannie zbrodnie popełnia kino
dzisiejsze.